Mijn naam is Wim, 56 jaar. Ik ben gehuwd met Lia en wij samen hebben vier kinderen uit twee huwelijken. We wonen met veel plezier in Nootdorp.
Dat doen we overigens nu weer met veel plezier, hiervoor tijdens mijn ziekte helaas niet. Ik werd ernstig ziek, ik heb AAD longemfyseem = AAD is een erfelijke ziekte, er wordt te weinig ontsteking remmer aangemaakt via je lever. Nog nooit gerookt en toch longemfyseem via deze ziekte gekregen. Er sterven longblaasjes af, en daardoor kun je geen zuurstof – dus lucht opnemen en krijg je het benauwd dat is voor een gezond iemand niet voor te stellen hoe dat is. En dat is nog maar gelukkig ook. Ik weet wel, ik heb het altijd benauwd gehad en heel veel gehoest. Zo erg dat ik m’n fijne baan in het Bronovo Ziekenhuis te Den Haag door de ziekte moest opgeven; een ziekenhuis is altijd een bron van bacteriën en dus mogelijk infectie gevaar.
Ik heb vele malen in de diverse ziekenhuizen gelegen. Het werd steeds erger met me, ik belande in een rolstoel, er werd een lift in mijn auto gemaakt ik had niet de kracht om de rolstoel eruit te halen. Ik kon me zelfs niet meer douchen, en de schoenveters vast maken, alles kostte teveel moeite en heel veel energie. En dat had ik helaas niet meer. Ik kwam 24 uur per dag aan de zuurstof en kon geen vijf meter meer lopen.
Ik kreeg via de Gemeente Nootdorp – WVG een aangepaste douchestoel en een traplift naar boven en de diverse noodzakelijke hulpmiddelen. Zuurstof apparatuur in de auto, en een Pari Boy medicijn vernevelaar door het gehele huis en een zuurstof concentrator machine en zuurstof tank in de schuur om steeds bij te tanken. En alle benodigde apparatuur in en om het gehele huis, in de auto en voor onderweg alles mobiel, voor op dat moment een betere kwaliteit van leven.
In 2004 werd de situatie steeds erger, ik kon haast niets meer. Mijn longarts Dr. Van den Berg van het Bronovo Ziekenhuis zei tegen me; “Heb je wel eens overwogen om een longtransplantatie te ondergaan?”. Ik schrok daar heel erg van, en dacht:”is het zo erg met mijn longen gesteld?”. Ja, dat bleek inderdaad zo te zijn. Na heel veel gesprekken en uitleg inzake longtransplantaties ben ik verwezen naar Dr. van Hal en Dr. Grijm van de afdeling longtransplantaties in het Erasmus MC te Rotterdam. Deze artsen vertelden ons alle voor en nadelen van een longtransplantatie en het mogelijke risico ervan. Er werd echt de tijd voor genomen, het werd allemaal geweldig goed en rustig uitgelegd.
Na een zware screeningweek te hebben ondergaan in het Erasmus MC te Rotterdam, is mij destijds medegedeeld dat alles goed was op de longen na, om zo’n zware transplantatie te ondergaan. De longtransplantatie artsen van het Erasmus MC hebben, samen met Dr. Van den Berg van het Bronovo Ziekenhuis, adviseerden een longrevalidatie te ondergaan voor 14 weken intern in het ULC Dekkerswald te Groesbeek.
Door heel veel Fysiotherapie, Educatie, Lotgenoten contact heb ik daar heel veel geleerd, met betrekking tot het omgaan met mijn erfelijke ziekte AAD/Longemfyseem. Naar de periode in Dekkerswald heb ik nog veel fysiotherapie gehad in het Bronovo Ziekenhuis. Daarna ben ik voor de tweede keer gescreend in het Erasmus MC te Rotterdam. Toen waren na afloop van de screeningweek de reacties niet zo goed, en een Pat Scan in het UMC Utrecht moest uitwijzen wat er nu precies aan de hand was, want ze hadden namelijk lelijke plekken gevonden op mijn longen.
De vervelende en zware periode na die uitslag, tussen Kerst en Oud en Nieuw 2003, zal ik nooit vergeten. Maar achteraf waren die plekken gelukkig niet datgene waar ze in eerste instantie bang voor waren.
Ik kreeg goedkeuring voor transplantatie en ben begin 2004 op de wachtlijst gezet voor een zware longtransplantatie. Ik heb alles afgewogen met mijn vrouw en kinderen, er zaten heel veel risico’s aan vast. Maar ik had geen andere keus, ik zou absoluut in 2004 komen te overlijden, zo erg was het, deze ziekte sloopte me.
Het verlossende woord kwam in mei 2004, al na drie maanden op de wachtlijst, hoe is het mogelijk ! Om 20.50 uur ging de telefoon toen we naar de TV zaten te kijken, met de pieper voor me, en de telefoon links van mij. Daar was de mededeling; wij hebben een nieuwe long voor u. Je weet niet wat je overkomt en wat er met je gebeurd als dat verlossende woord komt.
Binnen 20 minuten kwam de Ambulance voorrijden en gingen met 160 km per uur met zwaailicht over de linker baan, en met uiterste precisie van de ambulance medewerkers naar het UMC Utrecht te Utrecht. Als ik met mijn eigen auto 102 kilometer per uur rijd, waar je 100 mag rijdt zegt mijn vrouw: “Niet te hard rijden”. Maar met 160 kilometer per uur in de ambulance zei ze niets. Wij dachten allemaal; het is voor het goede doel, mogelijk een nieuw leven en de hoop op een nieuw leven. Want je weet vooraf nog niet of het doorgaat. De long kan te allen tijde nog afgekeurd worden. En dan wordt alles afgeblazen.
Ik moest dus naar het UMC Utrecht want in het Erasmus MC kon ik niet geholpen worden. Op dat moment vond er een harttransplantatie plaats, en achteraf bleek dat van de zelfde donor te zijn. Verschrikkelijk voor de nabestaanden van de overleden donor, maar wat een prachtig en geweldig gebaar van deze geweldige donor, waar ik enorm dankbaar voor ben. Na vele onderzoeken vooraf in de avond van het UMC Utrecht werd ik even na middernacht de OK opgereden, de transplantatie zou tot 06.00 uur duren. Ik kwam van de OK af om 05.00 uur.
Vanaf de OK ging ik naar de IC en alles ging heel erg voorspoedig gelukkig. Binnen drie dagen van de IC terug-getransporteerd met een ambulance naar het Erasmus MC te Rotterdam. Ik bleef voorlopig onder zware controle in het Erasmus MC. Iedereen die bij mij op bezoek kwam, zoals de artsen, verpleegkundigen en familie en vrienden, moest zijn handen ontsmetten en een mondkapje voor. En speciale kleding aan, want ik lag op een geïsoleerde kamer. Maar ik werd echt in de watten gelegd, geweldig fijne mensen in het Erasmus MC. Overigens ook alle mensen die mij geholpen hebben in het UMC Utrecht en het Bronovo Ziekenhuis te Den Haag. Die maatregelen waren heel goed altijd was er mogelijk infectie gevaar.
Ik kreeg ook Fysiotherapie, en ging steeds meer lopen en langer, en zelfs traplopen. En ik weet nog heel goed; aan het einde van de trap, bovenaan dus, kreeg ik een enorme huilbui. Ik kon geen trappen meer lopen, en nu weer wel, onbegrijpelijk en ook geweldig. En ademen zoals iedereen zonder extra zuurstof, hoe is het mogelijk. In een woord Fantastisch! Er werden steeds meer medicijnen afgebouwd, en er gingen steeds meer drains uit. Het het bleef maar goed gaan, elke dag steeds beter. En binnen drie weken ben ik uit het Erasmus MC ontslagen, zo goed ging alles.
Het ging geweldig ik kon weer ademen zoals iedereen gewoon door mijn neus en mond. Zonder extra zuurstof en apparatuur. Je weet niet wat je overkomt, ik ben herboren en zo gelukkig, ook mijn vrouw, kinderen, ouders en eenieder die me dierbaar is. Wij hebben de nabestaande een brief vol dankbaarheid geschreven via het Erasmus MC en Euro Transplant, en zijn blij dat de donor zo veel mensen levens heeft gered.
Het is nu meer dan een jaar geleden. En het gaat nog steeds geweldig met mijn tweede en nieuwe herboren leven. De artsen zijn zeer tevreden, ik heb wel heel veel medicatie en leefregels. Maar daar kun je mee leven, en er is mee te leven, anders was ik er niet meer geweest. Ik heb zeker een betere kwaliteit van leven gekregen, gevoelsmatig ben ik 500% vooruit gegaan. Dat is heel veel, en zo voel ik me ook. Niet meer 24 uur per dag alleen maar met ademhalen bezig zijn door een rietje. Maar alleen maar mogen LEVEN – LEVEN – LEVEN, dat is toch geweldig ! Helaas heb ik overigens nog wel die erfelijke ziekte. En die nieuwe long wordt ook mogelijk weer aangetast door die erfelijke ziekte. Maar ik hoop dat ik nog heel lang met deze nieuwe long mag blijven leven.
Ik doe alles weer in huis, ik houd de tuin bij samen met mijn vrouw. Ik fiets weer, ik wandel en kan weer goed auto rijden. Ik ben veel met mijn hobby’s bezig; ik houd me bezig met analoge en digitale fotografie. Ik maak dia’s en maak digitale videofilms, en monteer deze films met muziek en effecten. Ik ben veel met mijn laptop bezig en zit vaak op het internet. Mijn ouders kregen een ander huis, en dat heb ik bijna helemaal zelfstandig opgeknapt. Gewit – geverfd, alles gedaan wat voor een verhuizing en inrichting nodig is. Dat is toch in een woord geweldig ! Voorheen kon ik absoluut niets meer.
Het enige wat ik heel erg mis is mijn werk, ik mag niet meer in het Bronovo Ziekenhuis werken. Dat is te gevaarlijk, in verband met infectiegevaar. Als ik een ziekenhuis betreed moet ik altijd een mondkapje voor. Zo kan ik niet werken aan de receptie en telefooncentrale. Dan durven de mensen niet naar mij toe te komen, en dat is begrijpelijk aan de receptie..
Ik raad eenieder aan die mogelijk voor een longtransplantatie in aanmerking kan komen: laat het doen, ook al is er geen garantie. En ieder mens en ziektegeval is anders. Maar ik ben blij dat ik met mijn vrouw en kinderen, en iedereen die mij dierbaat is de stap heb genomen, het is alleen maar beter met me gegaan. Nogmaals ik heb geen enkele garantie, maar dat heeft niemand in het leven nietwaar. Wij zijn allemaal heel blij, en heel erg dankbaar voor wat de donor voor mij heeft betekend.
Dit wil ik graag nog even vertellen. Want volgens mij is er meer in het leven. Op de dag voor mijn transplantatie zegt mijn vrouw: “Wim ik ben mijn donorpasje kwijt als donor zijnde”. Ik zeg ik bel wel even naar Euro Transplant. Op dat moment kreeg ik een mevrouw aan de telefoon en ik zeg tegen haar: “Mijn vrouw is haar pasje kwijt”. Mevrouw aan de telefoon zegt: “Het staat in ons systeem dat u en uw vrouw beide donor zijn, maar u en uw vrouw krijgen indien u dat wenst beide nieuwe pasjes”. Een beetje lachend en gekscherend zeg ik tegen die mevrouw; “Heeft u ook nog eventueel nieuwe longen voor mij. Ik sta vanaf januari 2004 op de wachtlijst voor een longtransplantatie”. Waarop die mevrouw lachend en gekscherend zegt: “Meneer Wim, u weet wij doen er alles aan”. Ik zeg bedankt mevrouw, en hang op. Op diezelfde dag in de avond werd er gebeld; “Met het Erasmus MC, wij hebben een nieuwe long voor u”. Hoe is het mogelijk ! Er is toch volgens mij meer in het leven.
Elk jaar leg ik op mijn transplantatiedag voor mijn gevallen donor – persoon – mens – een bloemstukje neer op het algemene graf van de begraafplaats in Nootdorp. Elk jaar op mijn transplantatiedag en met de Kerstdagen. Met een mooi kaartje en bijpassende tekst erop, en dat blijf ik doen zolang ik leef en mag leven. En denk daar zeker altijd dankbaar en zeer emotioneel aan. Het is voor mij en het was voor mij een geweldige donor.
Hieraan kunt u zien hoe belangrijk donoren zijn. Wij hebben helaas nog veel te weinig donoren, en het is zo belangrijk. Wij hopen dan ook allemaal op meer donoren, want voor velen betekent dat LEVEN !
Ik wens u allen heel veel sterkte toe. Als u meer informatie wilt kunt u contact met mij opnemen via onderstaand formulier.
Vervolg verhaal longtransplantatie mei 2014, 10 jaar later:
Het is niet te geloven maar ik ben inmiddels alweer 10 jaar getransplanteerd, en ben daar samen met mijn vrouw, kinderen, en kleinkinderen tot op de dag vandaag nog steeds heel erg dankbaar voor. Wat een geweldige donor die mij een geweldig mooi orgaan, een nieuwe long, heeft geschonken die gelukkig nog steeds geweldig werkt. Ik ben in die afgelopen tien jaar gelukkig nooit zo ernstig ziek meer geweest. Daar ben ik heel erg blij mee.
Mijn vrouw en ik zijn alweer 17 jaar getrouwd en inmiddels zijn onze dochter en zoon ook getrouwd. Ik had nooit gedacht dat ik dat mee zou maken toen ik zo ernstig ziek was. En wij zijn een trotse Opa en Oma geworden van zes geweldige en mooie en lieve kleinkinderen. Vier kleindochters en twee kleinzonen, variërend in leeftijd van 10 maanden tot 7 jaar. Geweldig om dit mee te maken en geweldig om hiervan te genieten. En daarbij is het zo dat ze graag bij Opa en Oma komen.
Ik ben ondanks dat ik mijn AOW en Pensioen heb weer 30 uur per week aan het werk. En dat doe ik met heel veel plezier, mede omdat ik al die jaren niet heb kunnen werken door mijn erfelijke longziekte. Nu mag het weer en nu kan het weer. Ik ben ook volop bezig met mijn hobby fotografie en video. Leuk en mooi om te doen en leuk om als hobby te hebben. Gelukkig verveel ik me nooit. Ik heb veel hobby’s; ik ben geen persoon om achter de geraniums, of hele dagen voor de TV te gaan zitten. Ik doe vrijwilligers werk voor het Nederlandse Rode Kruis afdeling Pijnacker – Nootdorp met heel veel plezier.
U ziet het en leest het; een druk baasje. Voor mijn gevoel heb ik nog vele jaren in te halen toen het niet meer ging, maar nu wel. Gelukkig ben ik altijd al positief ingesteld geweest, en nog. Als ik mensen ontmoet zeg ik altijd hoe gaat het ! Als ze zeggen goed, dan ben ik helemaal blij. Als ze zeggen het moet maar daar kan ik niet zo goed tegen. Dan ben ik niet blij, en dan denk ik bij mezelf: “dat zijn altijd de zelfde mensen, daar is nooit iets goeds bij”. Altijd negatief door het leven; daar kan ik niet tegen. En dat zie ik eigenlijk veel te veel om me heen. Dan denk ik maar; “het is goed dat ze niet dat gene hebben mee gemaakt wat ik heb mee gemaakt”. Maar blijf van alles het positieve in het leven inzien. Want dat is heel belangrijk ook voor je omgeving.
Gelukkig heb ik een lieve vrouw getroffen die ook zo is; opgewekt en positief. En geloof me, nooit is iets teveel bij haar. Toen ik zo ziek was heeft ze me er altijd heel goed doorheen geholpen, en dan ook nog eens in de verzorging werken. Geluk zit ook vaak in de kleine dingen. Geen grote auto, geen lange en dure vakanties. Maar gezelligheid, warmte en liefde is iets wat heel erg belangrijk is in het leven. Ik kan genieten als oudere mensen zie lopen hand in hand. En wij kunnen genieten van een heerlijk kopje koffie, al is het maar bij Ikea. Het gaat om het gevoel.
Ik hoop nog lang van dit geweldige mooie donor orgaan te kunnen en te mogen genieten samen met mijn vrouw kinderen en kleinkinderen en eenieder die mij dierbaar is. Ik heb van een geweldige donor en een geweldige medische staf een prachtig orgaan gekregen, en daar blijf ik nog steeds heel erg dankbaar voor. Zeker voor het tweede leven en de kans die ik gekregen heb. Helaas zijn er nog veel te veel mensen ziek. Die wachten op een nieuw orgaan. Maar helaas zijn er nog veel te weinig donoren. Politiek, doe er wat aan en mensen die dit lezen, doe er wat aan. Mijn vrouw en ik zijn ook al heel lang donor. Maar laat niet alles van de Politiek afhangen. Doe er zelf ook iets aan. Dat kan heel eenvoudig; zie alle mogelijkheden op internet. Geef een ziek mens een tweede kans een tweede leven.
Alle geweldige donoren en niet-donoren die mogelijk er over na gaan denken (overigens niet te lang): bedankt alvast. Het ga u allen goed. En mocht u de kans krijgen voor een longtransplantatie; doen. Let wel, ik kan alleen maar voor mezelf praten met deze ervaring. Want uiteindelijk is ieder mens anders.
Ik leg jaarlijks nog steeds een prachtig bloemstukje neer op een onbekend graf, op de begraafplaats in Nootdorp, vergezeld van een prachtige tekst, jaarlijks aangepast. Dat wordt door heel veel mensen gelezen. Voor mijn onbekende maar geweldige donor. Dat doe ik samen met mijn vrouw in mei en met de Kerstdagen. Zo lang ik leef hou ik me hieraan, uit dankbaarheid.
Verder wens ik u allen heel veel geluk liefde en vooral gezondheid toe,
Wim.
Vervolg verhaal Longtransplantatie mei 2019, 15 jaar later.
Het is niet te geloven. Schreef ik hiervoor toen ik 10 jaar long getransplanteerd was. Inmiddels is dat alweer 15 jaar en geloof me, ik ben nog steeds heel erg dankbaar voor dit geweldige orgaan, wat ik van een geweldige donor mocht ontvangen; een nieuwe long. Alles staat nog op mijn netvlies gebrand. Ik kan me nog zo het verlossende telefoontje herinneren in mei 2004. “Je spreekt met het Erasmus MC, Wim, wij hebben een nieuwe long voor U”. Op dat moment weet je niet wat er door je heen gaat; van alles! Niet te omschrijven en niet te bevatten op dat moment.
Ik heb de laatste twee jaar wel een beetje longproblemen gehad. In het jaar 2017 heb ik klaplong gehad; gelukkig mijn oude long. De klaplong hebben ze heel goed behandeld in het Erasmus MC te Rotterdam. Ik heb ongeveer een maand in het ziekenhuis gelegen, maar ben wel weer volledig hersteld en na zes weken weer aan het werk gegaan, op de bus dagelijks schoolvervoer (Britse schoolkinderen), leuk en dankbaar werk. En ik geniet weer dagelijks samen met mijn lieve vrouw, de kinderen en kleinkinderen, en met de familie van het leven.
In april 2018 kreeg ik afstotingsverschijnselen. Ik voelde me niet goed, kortademig, benauwd; het ging niet echt lekker. Ik ben hiervoor bij de longarts in het Erasmus MC geweest. Eigenlijk had ik er te lang mee doorgelopen, omdat je niet weet wat afstoting is. En je denkt; mogelijk een beetje verkouden, dat gaat wel weer over. Maar er werden direct vele onderzoeken in het Erasmus MC gedaan. Conclusie; na 14 jaar longtransplantatie afstoting, en dat voor de eerste keer gelukkig. Sommige patiënten hebben het al eerder gehad of een aantale jaren na de longtransplantatie. Voor mij was dat de eerste keer; schrikken dus.
Maar het is goed behandelbaar. Ik ben hiervoor in het Erasmus MC opgenomen geweest. Met dagelijks 1000 mg Prednison via het infuus ging het gelukkig heel erg goed. Ondanks de hoge doseringen heb ik het heel goed doorstaan. Na 1 week was alles weer onder controle en ik ging me steeds beter voelen. Ik ging weer aan het werk met veel plezier, en genieten van het dagelijks leven. Ik ben dankbaar dat de longartsen en de verpleegkundigen van het Erasmus MC de juiste diagnose hebben gesteld, en het heel goed behandeld hebben.
In juli 2018 ging het helaas weer mis. Ik voelde me niet lekker, elke stap die ik zette was een stap te veel. Ik had last van kortademigheid en vermoeidheid. Alle problemen die bij een longziekte horen waren helaas weer aanwezig. M’n longfunctie werd getest en die was niet goed. Ik blies veel te weinig, maar kreeg er echt niet meer uit. Na een bezoek aan de longarts in het Erasmus MC kreeg ik een grote hoeveelheid aan antibioticakuren mee om dit te bestrijden, en ook dat is weer goed gekomen gelukkig. Weer een goede diagnose gesteld die omschreven was door de longarts van het Erasmus MC; alle lof dus.
Nu gaat het weer gelukkig al een hele tijd heel erg goed. In november 2018 ben ik 70 jaar geworden nooit gedacht i.v.m. erfelijke longziekte dat ik dat zou halen. Maar gelukkig heb ik die leeftijd wel bereikt, en we gaan er weer voor. Optimistisch blijven heb ik overigens hoe ziek ik ook soms was altijd gedaan. Dat is beter voor je zelf en zeker voor je omgeving. Want vergeet niet; jij bent de patiënt maar je omgeving is de medepatiënt. Ook al heb ik een fijn huis en een lieve vrouw en werk ik nog steeds. Elke dag om 05.45 uur op en om 06.45 uur beginnen. Dat is ook fijn in verband met je sociale contacten met de kinderen en je collega’s. Daarbij komt dat mijn vrouw ook nog werkt en dit jaar in maart 65 jaar geworden is. Maar je moet werken tot je bijna 67 jaar bent, zo is dat nu eenmaal helaas in de wet vastgelegd in deze tijd. Kijk, ik kies er zelf voor om te werken op en na mijn zeventigste, maar dat komt ook doordat ik 10 jaar niet heb kunnen werken door mijn erfelijke longziekte.
Ik vind het enorm jammer dat het geweldige Bronovo Ziekenhuis moet sluiten in deze tijd. Dat gaat me erg aan mijn hart, mede omdat ik daar heel fijn gewerkt heb. Men zegt ook dat het belangrijk is om te werken; beter dan achter de geraniums te zitten. De longartsen juichen alleen maar toe wat ik allemaal zo doe. En ik prijs me gelukkig dat ik heel veel mooie hobby’s heb; fotografie, bewerking video, video montage, muziek, computer, teveel om op te noemen. Ook daar besteed ik veel tijd en aandacht aan. Mijn vrouw en ik genieten van even naar de markt gaan of naar het winkelcentrum gaan, en leuke stadjes en dorpjes te bezoeken en te fotograferen. Maar altijd met een heerlijk kopje koffie en in de zomer graag op het terras. Soms met wat lekkers erbij.
Ik ben altijd bezig, ook als vrijwilliger voor de Kraaienrit, een rit met vrachtwagens waarbij gehandicapten mogen meerijden. Een rit door de prachtige omgeving van Delft, Wateringen, Nootdorp, Pijnacker, Den Haag en het Westland onder politie escorte. Ook ben ik actief als vrijwilliger voor het Rode Kruis afdeling Pijnacker – Nootdorp, en als vrijwilliger bij de Oranje Vereniging Nootdorp etcetera, etcetera, teveel om op te noemen. Voor deze doelen verzorg ik de fotografie of video met heel veel plezier. Dus nogmaals; ik ben een druk baasje maar ik houd ook m’n rust, dat moet gewoon. Niet alleen door de erfelijke longziekte maar je moet ook je leeftijd in acht nemen.
Wij genieten ook van onze lieve en geweldige kinderen en kleinkinderen. En ik pas ook wel eens op indien gewenst. Mijn Moeder is gelukkig nog in leven. Ze is 91 jaar geworden in maart. Daar doen wij wekelijks de boodschappen voor, mijn vrouw en ik. En ik verzorg haar administratie. Al met al heb ik een leuk, dynamisch en geweldig leven en hoop nog dat lang zo te houden. Daar geniet ik van. Nee, ik zeg het verkeerd; daar genieten wij samen van, mijn vrouw en ik. En ik hoop nog lang met de long van een geweldige donor te mogen doen.
Nog een speciale dank aan mijn geweldige donor en nabestaanden van de donor, en het Bronovo Ziekenhuis te Den Haag Dr van den Berg Longarts. En Dr. van Hal (destijds), Dr. Walraven (destijds), en Dr. Hellemons, longartsen en verpleegkundigen van het Erasmus MC te Rotterdam, het UMC Utrecht, en mijn Huisarts Dr. Bucx. U allen heel hartelijk dank voor het nieuwe LEVEN wat ik door u allen mocht ontvangen !
Met vriendelijke groeten,
Wim.
In verband met het openbare karakter van het internet is dit verhaal geanonimiseerd. Ook een aantal specifieke data is weggelaten.
Wil je naar aanleiding van zijn verhaal contact met Wim opnemen, dan kan dat door onderstaand contactformulier in te vullen.
[caldera_form id=”CF5f831482e4548″]